Kryminał w sztafażu fantasy nie jest specjalnie popularnym podgatunkiem ani specjalnie łatwym do napisania – magia ma tendencje do tego, żeby albo strasznie komplikować, albo strasznie upraszczać śledztwa. Robert Jackson Bennet spróbował, a my zobaczymy, jak wyszło.
Zacznijmy od aspektu fantasy, bo kreacja świata wyszła tu całkiem fajnie. Rzecz dzieje się w czymś, co trochę przypomina imperium rzymskie, ale władające potężną mago-biotechnologią. I jeszcze jest otoczone wielkimi murami i permanentnie atakowane przez olbrzymie Kaiju.
To teraz bohater — bo jak wiemy, nie można mieć dobrego kryminału, bez ekscentrycznego detektywa. Tu mam wrażenie, że do tego barszczu poleciało zbyt dużo grzybów. Główny bohater jest mago-biologicznie zmodyfikowany, żeby mieć idealna fotograficzną pamięć. Problem w tymże ma też poważna dysleksje i niespecjalnie daje sobie radę z czytaniem. Pracuje na dodatek jako asystent inspektorki, która jest bardziej szalona niż marcowy zając.
Plot zaczyna się klasycznie od jednego trupa, a potem okazuje się, że będą potrzebować większego nakazu, bo cała sprawa rozrasta się do problemów, które godzą w podstawy imperium. Nie jest to niestety przeprowadzone najzręczniej a wielkość płotu i fakt, że e pewnym momencie mamy kilkanaście ofiar sprawia, że tracimy typowe dla kryminałów skupienie, ot rzecz po prostu trochę się rozłazi.
Rozwiązanie zagadki jest ok. Choć rozłożone na etapy i przez nieco muliste. Brakowało mi takiego momentu epifanii, radości zmieszanej z zaskoczeniem w chwili kiedy dowiadujemy się, kto jest złoczyńcą. „Tainted Cup” jako kryminał nie błyszczy, jako fantasy jest ok. Jeżeli bawią cię obie te rzeczy, to możesz zaryzykować i przeczytać.
